Egilea Hirinet 2014ko ekainak 04,Asteazkena
Gaizka Amondarain
Pozik egon behar dudala diote baina ez naiz erabat happy. Ez nabil
horrenbeste crying ere. Ingurukoari erreparatzen diot noizean behin,
nothing more. Ez nuke beti angry agertu nahi eta halere, euskararen
egoerari buruz herri honetan zerbait esaten den bakoitzean, baldekada
water burutik behera labaindu izan balidate bezala geratzen naiz
azkenaldian, zur eta ur. Ez baitago lurrik hemen guztiontzat. Eta uretan
dagoenari beti egingo zaio nekezagoa arnasa hartzea. Irlaren bat
harrapatu beharko nuke atseden hartzeko, arnasguneren batera joan
bizitzera denbora batez. Azpeitira edo, apur bat goxotzeko, berotan
sartzeko, ernegua lausotzeko. Gaurkoa luze joango baita, I know.
Lurra, berez, landu nahi duenarentzat izatearen aldekoa naiz. Baina
lurra kendu dizun horri zurea dena exijitzea justizia ekintza soila da.
Eta hizkuntzei buruz hitz egiteko ekologia hainbeste aipatzen den
honetan, jakin nahi nuke nola berreskuratu behar ditugun gure berezko
basoak (pagadiak, hariztiak eta abarrak) bidean pinudiren batzuk bota
gabe. Argudio ekologistei arrazoi ekonomikoak gehitzen badizkiegu
gainera; pinuek gaur egun ez dute inor aberasten, elebakar izateak ere
ez.
Nik ez dut inor konbentzitzen ibili nahi, nik ez dut inor seduzitu
nahi. Are gutxiago hizkuntza erakargarri bihurtzeko zereginetan denbora
galdu. Nik nire hizkuntza erabili nahi dut bizi naizen inguruan eta hori
legez bermatuko didan norbaitek horretarako erabakiak hartzea behingoz.
Ausardia apur bat epeltasuna nagusitu den diskurtsoan. Sentitzen dut
batzuengatik, baina euskara politikari lotuta bizi izan da azken
mendeotan. Horrela da, hau borroka politiko bat da. Terreno horretan
sartzea saihestu nahi duena ere, barruan dago, gerrirainoko lokatzetan.
Txapela kentzeko modukoa da euskararen alde gizarte mugimenduetatik
herri honetan egin den lana. Ematen du tesi eta doktoretza lanetarako
asuntoak. Txapela ordea, ez dugu erabat eranzterik lortu. Batzuk, eta ez
beti hangoek, nahiago gaituztelako horrela; azken erreserbetako jagole
txintxo, ikergai liluragarri, estatistiken baitan diluiturik, pailazo
sudurra jantzita bada hobe. Eta gu amua irensteko bezain buruarin,
kontsentsu zale. Gure hizkuntzak behar duen estatusa erdaraz eroso bizi
denarekin adostuko dugulakoan. Bitartean, EAEko parlamentuan euskararen
aldeko alderdiak (hor dago koska eta zalantza) %70a direnean.
Azken zurrumurruek diotenez, euskararen erabilerak bultzada bat behar
du herri honetan. Arazoa detektatu omen dugu orain. Ezagutzan emandako
aurrerapausoa ez da nolanahikoa baina. Pozik egoteko moduan gaude.
Egonean gaude eta ez gara ari. Hezkuntza, komunikabideak, kultur
jarduna, administrazioa, Osakidetza, erreserbetako sukaldea, gure kaleen
soslaia… ez du kanpaina batek konponduko. Ez ginen ba hain inozoak
bihurtuko egun batetik bestera. Zerk ematen digu beldurra? Guk guretik
gehiago izan dezagun norbaitek beretik kendu beharko duela onartzeak?
Hizkuntza politika eraginkorragoak bultza ditzakeena marketin hutsera
dedikatzen denean, seinale txarra. Azken 30 urteotan egindakoaren
balantzea egiten badugu, erantzukizuna ez baita konpartitua. Sentitzen
dut baina Baztarrikaren gabineteari nik beste zerbait eskatzen diot gaur
eta hemen. Aldaketarako tresnak beraiek dituztelako, ez nik. Dena ez
baitago gure esku, asko egon zitekeenean.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina